Afscheid van Ramazotti

Eindhoven, 19 juni 2005

Ik kan het me nog goed herinneren. Ruim twee en een half jaar geleden kwam ik bij de manege voor de wekelijkse zondagsrit. "Penotti of Duck" zei Bert, waarop ik al direct minder enthousiast was om te rijden, want dat zijn nu eenmaal niet mijn lievelingspaarden. "Of die grote nieuwe" voegde Bert eraan toe toen hij kennelijk merkte dat ik niet straalde van geluk. Nou, dat leek me wel wat.

Sindsdien was ik helemaal verkocht. Nog nooit zo fijn op een paard gereden! Hij was wel erg hoog en behoorlijk nerveus, maar daardoor gaf het extra voldoening als hij wat rustiger werd.

Elke week daarna was ik weer blij als ik tijdens de les op Ramazotti mocht rijden. Dat heb ik kennelijk ook duidelijk laten merken, want ik heb er gelukkig héél vaak op mogen zitten.

Het was duidelijk geen beginnerspaard en het werd op een gegeven moment bijna onmogelijk om hem elke dag in een les mee te laten rijden, terwijl hij het juist ontzettend hard nodig had om regelmatig te lopen. Dat was er mede oorzaak van dat hij in april een tijd stil heeft moeten staan met een peesblessure. Toen ter sprake kwam dat hij misschien weg moest, hoefde ik niet erg lang na te denken en kort daarna had ik een eigen paard: Ramazotti.

Het was in het begin even wennen met mijn tijdsindeling, maar sinds 13 mei jl. heb ik er (op één dag na) élke dag op gereden. Hij was het waard om tijd voor vrij te maken!

Regelmatig hebben we in de bossen gereden (met Monique, Rianne of Lean) of in de binnen- of buitenbak. Dat ging allemaal heel goed, want hij was aardig tegen de meeste paarden. Zelfs als Harry er tijdens een buitenrit bijna bovenop zat, deed hij nog niets.

Ik zal wel een hoop mensen gek hebben gemaakt met mijn gepraat over Ramazotti, want ik was er erg blij mee en ook ontzettend trots. Vooral toen duidelijk was dat het steeds beter met hem ging. We gingen elke dag rijden en hij werd steeds rustiger.

Zo rustig zelfs, dat ik het vanochtend aandurfde om voor het eerst met hem aan een behendigheidswedstrijd mee te doen. Hij had wel wat moeite om het parcours binnen te stappen, maar daarna bleef hij toch heel kalm. Tot de fatale misstap waardoor hij zijn achterbeen brak en uit zijn lijden verlost moest worden.

Ik kan het nog steeds niet bevatten: vanochtend hebben we nog heerlijk in het bos gereden en nu is hij er niet meer. We hadden nog zoveel plannen samen...

Ben

PS Mocht je nog foto's van Ramazotti hebben, dan zou ik het fijn vinden als je die naar mij kunt mailen: ben@eindhovensemanege.nl